Ik zeg niet dat ik er alles van af weet. Want dat doe ik zeker niet. Wat ik wel weet is dat ik de afgelopen dagen steil achterover sloeg van alles dat met Mauro te maken heeft. Verschrikkelijk. En nogmaals, ik weet er niet alles van, maar ik heb er wel een keihard oordeel over.
Want hoe kan het god-ver-dom-me (sorry CDA, maar niet heus) dat wij, als Nederlanders, een jongen het land uit gooien?! Want dat doen we. We gooien een jongen het land uit. Een Limburgse Nederlander, met een zachte ‘g’ en een donkere huidskleur. En ja, er zijn regels, jaren geleden al bedacht, waar men zich aan moet houden. En ja, als we voor Mauro een uitzondering maken, dan kunnen we onze grenzen net zo goed weer wijd open zetten.
Maar wat ik donderdag zag op Politiek24 waren veel mensen, politici, die heel veel moeite deden om Mauro ofwel in Nederland te houden, ofwel het land uit te zetten. Aanvoerder van de uitzetters was de minister van Immigratie, Gerd Leers (CDA), al dan niet onder druk van de PVV. De moeite die hij daarvoor deed was met een bijna ontroerende bezieling. Verschillende malen smeekte hij de anderen om toch ook gewoon alles altijd via de regeltjes te doen. Hoe vaak heb ik in die uren niet uit Leers’ mond gehoord: “Regel is regel.” Hoe vaak dacht ik toen niet aan Leers’ vakantievilla-affaire toen hij nog burgemeester was van Maastricht.
Het feit dat een Kamerdebat wordt gevoerd over één persoon is natuurlijk belachelijk, dat zou helemaal niet moeten kunnen. Het brengt alleen maar aan de oppervlakte hoe slecht het immigratiebeleid is. Maar waarde minister, zie het als een kans! Nu is juist het moment aangebroken om het beleid te herzien. En niet alleen aan de minister, maar ook aan alle anderen die zoveel moeite doen om aan te tonen dat het geoorloofd is om Mauro definitief het land uit te zetten: steek de energie die u daaraan besteedt alstublieft in het proberen om Mauro hier te houden.
Maar nee, de angst regeert. Letterlijk. De VVD moet concessies aan het CDA doen, het CDA moet weer concessies aan de PVV doen. En ga zo maar door. Al die angst om dat kleine beetje macht te verliezen, en Mauro is daar de dupe van. Want Mark Rutte, de minister president, zei in zijn verkiezingsprogramma nog dat voor iedereen in Nederland plaats was, zolang diegene wil werken en de taal spreekt. En Leers, die kennelijk de Christelijke barmhartigheid aan de kant heeft geschoven. Allebei bang om een stuk van de taart te moeten inleveren. En durven ze stiekem aan de andere kant van de deur te kijken, dan zien Rutte en Leers een gniffelende Geert Wilders staan, met het taartmes in de rechterhand.
En dan is er natuurlijk nog de oppositie, die heeft makkelijk praten, die hoeft zich niet te verantwoorden. De oppositie kan lekker aanschoppen tegen alles wat coalitie is. Maar ik ben ervan overtuigd dat waar de SP, Pvda en GroenLinks voor staan, honderd procent parallel loopt met de wil om kinderen als Mauro te kunnen helpen. Zo heb je Hans Spekman (Pvda), die met oprecht fanatisme voor Mauro opkomt, en zo heb je de ongeremde Tofik Dibi (GroenLinks) waarvan ik af en toe denk dat hij toch iets teveel partijpolitiek bedrijft, maar waarvan ik zeker weet dat het uit een goed hart komt. Die gebruiken hun energie voor een heel ander doel, die willen juist het tegenovergestelde bereiken: #MauroMoetBlijven.
Natuurlijk gaat het hier niet alleen om Mauro. De kern van de hele zaak is dat kinderen en jongvolwassenen die in Nederland ‘geworteld’ zijn, de kans moeten krijgen om alles wat ze met veel moeite hier hebben gezaaid daarna zonder beperkingen of voorwaarden kunnen oogsten. Het schijnt dat er op dit moment nog 74 anderen in hetzelfde schuitje zitten als Mauro. Dat zijn er 6 en een kwart per Nederlandse provincie! Wie heeft daar last van? Die kinderen hebben allemaal al onderdak, zitten allemaal in een pleeggezin, hebben het goed, zijn met een opleiding bezig. Wat is er op tegen om als land open te staan voor deze kinderen?
Ik kan niet, en wil het daarom ook niet, nagaan wie nou wat heeft fout gedaan in de zaak Mauro. Langdurige procedure hier, mislukte adoptieaanvraag daar, je wordt niet vrolijk van de situatie. Maar wat bij mij blijft hangen is dat ik het snap dat mensen heel veel moeite te doen om een kind ín Nederland te houden, maar dat ik er niet bij kan waarom er ook mensen zijn die heel veel moeite te doen om een kind úít Nederland te houden! Nogmaals, minister Leers, dit is de kans om het beleid te herzien, en begin dan alstublieft met Mauro. Want als ik Mauro zou moeten inruilen voor een andere Limburger, dan weet ik wel welke ik zou kiezen. Luister alstublieft niet aan hem. Vergeet het taartmes en laat uw hart spreken.
En voor alle lafbekken: een studievisum is een lachertje!
